Cześć Podróżniku. 

Jeśli trafiłeś tu przekierowany z FB prawdopodobnie odsłuchałeś już wcześniej wspaniałą pieśń. 

Jeśli nie zrób to nim przystąpisz do dalszej lektury.

Jestem przekonany, że moja dusza, chociaż w połowie jest celtycka. Kiedy słyszę język galeicki, szkocki albo irlandzki moje ciało rezonuje w bardzo ciekawy sposób. Uwielbiam ich folklor, a kiedy słyszę muzykę galów mam gęsią skórę.

W ogóle ludzie z tamtych rejonów mają coś w sobie. Melodia ich języka w prostej linii przekłada się na śpiew i kulturę śpiewu. Bo tam, śpiewa każdy. Nawet w dobrym tonie jest mieć przygotowaną "swoją pieśń", bo nigdy nie wiadomo, czy podczas jakiegoś spotkania towarzyskiego nie zostaniemy "wywołani do tablicy" i poproszeni o zaintonowanie jakiejś pieśni. 

I chociaż nie pijam alkoholu, i nie znajduję przesiadywania w barze za najwyszą formę rozrywki, to jednka wspólne śpiewanie jest mi bardzo bliskie. 

Odnajduję je podczas cotygodniowej roda de capoeira. Co czwartek doświadczam jak wspólne śpiewanie łączy i daje poczucie bezpieczeństwa.

. 

W capoeira istnieje wiele rodzajów pieśni. Jedne opowiadają historię sławnych mistrzów, inne stanowią dosłowną  alegrotyczną bądź metaforyczną narrację toczącej się właśnie gry. W życiu codziennym, które w obecnych czasach bardzo często zostaje sztucznie podzielone na sacrum i profanum, również towarzyszą (choć powinienem chyba bardzij napisać towarzyszyły nam jeszcze do niedawna).

.

Gdybyśmy obrócili się przez ramię i spojrzeli jak odpowiedzieli ankietowani :) pewnie najszybciej padłyby kolędy i przyśpiewki weselne. 

Często nie pamiętamy, że w naszym kulturowym dorobku mamy pieśni pogrzebowe, które mają oswajać temat śmierci i torować drogę do właściwej i pełnej żałoby. 

Mamy pieśni intonowane podczas siania, a także szanty - morskie pieśni pracy, które nadają rytm podczas żeglarskiego życia. 

Mocniej na ten temat pochylę się w jednym z rozdziałów mojej książki o capoeira (która jak wiele innych rzeczy się obecnie pisze)

.

Obecnie muzyka towarzyszy nam przez cały dzień, choć z moich obserwacji raczej jako coś "co dzieje się w tle".

Nawet ja (choć muzyka zajmuje specjalne miejsce w moim życiu) rzadko znajduję czas by rozsiąść się wygodnie w fotelu i zasłuchać w dźwięki jakiegoś utworu.

Więc marzy mi się, by tak jak na zamieszczonym filmiku, po prostu obcować z kimś, kto akurat postanowił podzielić się swoją pieśnią.

Być jak ten gość, który oczarowany wypala do końca swojego skręconego papierosa. 

. 

Tak po prostu, celebrując fakt bycia człowiekiem, który czerpie swoje człowieczeństwo z bytowania pośród ludzi.

 .

Jeśli macie ochotę zerknijcie na jedno wspomniane wcześniej "wywołanie do tablicy"

Oraz zainscenizowane, ale całkiem nieźle oddające wspólne, wesołe i beztroskie śpiewanie w barze. Bo koniec końców, jeśli nie obchodzicie tego święta tak jak ja, to mogliście się z nim zetknąć gdy w zeszły czwartkowy wieczór barman zabarwił wam piwo na zielono.  

Beannacht leat!